Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Αφήνοντας το Lyndow…

A Game about… being nice.

 Στο περιορισμένο ελεύθερο χρόνο μου είναι αλήθεια ότι δυσκολεύομαι λίγο να κάνω μια adventure game επιλογή. Στη πλειοψηφία τους οι τίτλοι θέλουν ομολογουμένως γενναιόδωρο χρόνο για να τους δω και να τους απολαύσω με την ησυχία μου. Όμως εδώ και αρκετό καιρό μου είχε τραβήξει τη προσοχή μια νεοσύστατη εταιρεία ονόματι Eastshade Studios. Ο παιχνιδόκοσμος που διαφήμιζε ότι κατασκεύαζε είναι το αναμενόμενο Eastshade, ένα ιδιαίτερα όμορφο εικαστικά περιβάλλον, με κάποιους adventure μηχανισμούς. Εξερεύνηση, παζλάκια, γρίφοι και μια κεντρική ιστορία για το μενού για μένα ήταν αρκετά και με τράβηξαν κατευθείαν. Ίσως να καθυστερήσει λίγο ακόμη να βγει, καταληκτική ημερομηνία κυκλοφορίας δεν υπάρχει ούτε και στη πλατφόρμα του Steam. Μπορεί κάπου μέσα στο 2018.

  Αυτό που συνέβη λοιπόν από την ολιγομελή ομάδα ανάπτυξης είναι το εξής: κυκλοφόρησε το Leaving Lyndow ας πούμε κάτι σαν πρόλογο του κυρίως μέρους του Eastshade. Ένα μικρό εισαγωγικό κομμάτι του κόσμου του. Δε συγκαταλέγεται ως κανονικός πλήρης τίτλος, ίσα-ίσα χρησίμευσε ως απόκτηση εμπειρίας πλήρους κυκλοφορίας για τους δημιουργούς αλλά και για λίγα ενισχυτικά έσοδα, κάτι που πιστεύω λειτούργησε σωστά. Μερικές φορές οι μικροί ανεξάρτητοι παραγωγοί χρειάζονται και λίγο ενθάρρυνση εδώ που τα λέμε.

 

 Βρισκόμαστε λοιπόν στη περιοχή Lyndow (ή κάπου δίπλα στην αρχή) και έχουμε το ρόλο μιας νεαρής κατοίκου. Πρόκειται να αναχωρήσει για μια πολυετή δύσκολη κι επικίνδυνη εξερευνητική αποστολή με το πλοίο και είναι η τελευταία μέρα σπίτι της. Παραπάνω δε θα αναφέρω για την ιστορία μιας και είναι ιδιαίτερα περιορισμένη. Αυτό που μου άρεσε αρκετά είναι το όμορφο περιβάλλον του φτιαγμένο με τη Unity μηχανή γραφικών. Αξιόλογο είναι και το soundtrack του τίτλου, μια μικρή συλλογή από ορχηστρικά - ambient κομμάτια. Συμβάλουν τα μέγιστα στη συνολική ατμόσφαιρα και εικόνα του. Πολύ καλή η συνεργασία μεταξύ νέων ανθρώπων και σ’αυτό το σημείο, αρκετά ενδιαφέρον.

  
Το κύριο επίτευγμα του τίτλου πάντως (αν αφαιρέσουμε τα μικροψεγάδια, αλλά κι ένα game-breaking bug που με βρήκε στην σοφίτα του σπιτιού μετά το save) είναι ότι σου δημιουργεί τα συναισθήματα της επικείμενης αναχώρησης αρκετά έντονα σε μια ήρεμη εξερεύνηση του τόπου που βρισκόμαστε. Είναι αυτό το γλυκό ταξιδιάρικο συναίσθημα που όλοι έχουμε βιώσει όταν φεύγουμε από μέρη οικεία προς αναζήτηση…νέων περιπετειών. Από το dev-blog των δημιουργών που έριξα μια ματιά αναφέρουν ότι εστιάζουν στην υλοποίηση μη-βίαιων μηχανισμών στις προσπάθειές τους. Στα θετικά στοιχεία και αυτό νομίζω... Αφήνοντας το Lyndow… Ένα μικρό σφηνάκι λοιπόν -ότι πρέπει για να χαλαρώσεις ένα βροχερό απόγευμα -μπαίνοντας στον ιδιαίτερα συμπαθητικό, μικρό κόσμο του.  






Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Άναξ & Υπηρέτης.



Τέλος παρτίδας-ταίριασμα σκέψεων




Αντίθεση




 Στη μεγάλη σκακιέρα του κόσμου μας οι εκάστοτε αφέντες, άλλοτε δεσποτικοί και αυταρχικοί στους ρόλους τους είτε οι κοσμικοί ή οι πνευματικοί κλπ -οι "Μεγάλοι" που λέμε, παίζουν το παιχνίδι σα μια παρτίδα σκακιού.

  Θεωρούν a priori αναλώσιμα τα πιόνια κι έτσι παραχωρούν ένα μικρό τετραγωνάκι στη μεγάλη σκακιέρα...


 Ωστόσο η ολίγον παράδοξη μα και σημαντική αλήθεια είναι ότι παρ'όλο που το πιόνι μπορεί να κινηθεί μόνο ένα τετράγωνο τη φορά, άλλο τόσο μπορεί κι ο βασιλιάς. Αν το καλοσκεφτούμε οι κινήσεις του βασιλιά στην ουσία, είναι τρομερά περιορισμένες και ολοκληρωτικά εξαρτημένες από τις κινήσεις των υπόλοιπων κομματιών γύρω του.

 Άναξ και υπηρέτης επί ίσοις όροις περιορισμένοι ή ελεύθεροι στις σχετικές τους
κινήσεις το λοιπόν.


  Επιπλέον το ταπεινό πιόνι μπορεί να λάβει -συνθήκες και αν το επιλέξει- ένα τετράγωνο και να γίνει το ίδιο βασιλιάς σε αυτό το τετράγωνο. Δε θα κυριαρχεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της σκακιέρας αλλά σίγουρα στη δική του περιοχή. Τελικά μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι ο μικρόκοσμος και η πεμπτουσία του όλου παιχνιδιού.





 Tο ερώτημα βέβαια που προκύπτει για εμάς είναι ποιοτικό, αλληγορικό, καθημερινό. Πως βρίσκουμε το κλειδί για ένα επιτυχημένο παιχνίδι. Η συνειδητοποίηση της ήττας μιας παρτίδας γλυκόπικρα στήνει -αυτόματα και μαγικά- τα κομμάτια ξανά όρθια.

Υπενθύμιση- μη το παίρνεις προσωπικά -εννοείται- όχι δεν έγινε κάτι λάθος.
Τα 2 αυτά στοιχεία είναι εμπρός μας. Η επόμενη παρτίδα σίγουρη!









Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Σ/Κ πιάσε μια...Ατμομπύρα

 Και η άνοιξη μπήκε ξανά με αρκετό γκάζι, το λοιπόν. Ήλιος δυνατός μαρτιάτικος, βάλαμε και κόκκινο μαρτάκι στο χέρι να μη μας κοκκινίσει. Σάββατο και βρήκα ένα μικρό κενό στο πρόγραμμά μου για μια νέα μπυρίτσα, κλασσικά. Δε χάνω ευκαιρία όχι βέβαια. 

 Υπό τους ήχους των Grateful Dead, συνδυασμός απίθανος, αν με ρωτάτε, έβαλα μια Anchor Steam Beer. Κατάγεται από το 'μέρικα, από το μακρινό  Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας. Η κάθε μπύρα έχει και μια ιστορία να μας διηγηθεί. Η συγκεκριμένη ζυθοποιείται σε ανοικτούς άμβυκες και αρχικά -τα χρόνια τα παλιά στο φαρ ουεστ-κάλυπτε τις ανάγκες των ντόπιων εργατών και χρυσοθήρων της ευρύτερης περιοχής. 

 Φήμες λένε ότι επειδή εκείνη τη περίοδο δεν είχαν κάποιο σύστημα έτσι ώστε να κρυώνει το ζυθόγλευκος που έβραζε, τα ανοικτά καζάνια τα είχαν στις οροφές της ζυθοποιίας. Έτσι το κρύο αεράκι του Ειρηνικού ωκεανού κρύωνε το μείγμα. Η βιοτεχνία ήταν με ένα μόνιμο σύννεφο στην οροφή της κι έτσι λοιπόν πήρε το όνομά της. Άλλη πιθανή προέλευση μπορεί να είναι και οι ιδιαιτερότητες στη διαδικασία παραγωγής της, διοξείδιο του άνθρακα πχ πίεση κλπ. Όπως και να έχει πρόκειται για μια "handcrafted" ας πούμε, χειροποίητη παραδοσιακή μπυρίτσα. Καραμελέ χρώμα, συμπαγές σώμα και μεστή γεύση που μένει στο στόμα. 

 Cheers!

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Νέο αλμπουμ από Enigma

 Η κυκλοφορία νέου cd από Enigma πάντα είναι μουσικό γεγονός, για μένα τουλάχιστον. Κάτι ανάλογο ισχύει και με τους εξίσου αγαπημένους Dead can Dance. Θυμάμαι τη τελευταία φορά πόσο ανυπόμονα περίμενα να ακούσω το νέο άλμπουμ. Συγκεκριμένα το Seven Lives Many Faces κατέβηκε "εν ροπή οφθαλμού" (όπως  αρέσκεται να λέει κι ενα αγαπημένο μου πρόσωπο!) και το ξεψάχνισα για πολύ πολύ καιρό. 


 Αυτό που μάλλον δεν περίμενα με τίποτα ήταν το γεγονός της μεγάλης καθυστέρησης για κυκλοφορία κάτι νέου. Μιλάμε για ένα διάστημα ακριβώς 8 ετών! Ας πούμε όμως ότι πρόκειται για την 8η κατά σειρά δισκογραφική δουλειά τους... Κάπου το περασμένο καλοκαίρι άρχισε και η δημιουργία Hype από διάφορες διαφημίσεις για νέα κυκλοφορία, τελικά κάπως έτσι, κάπως αλλιώς, έχουμε το βιβλικά εμπνευσμένο τίτλο The fall of the Rebel Angel. Η πτώση του επαναστάτη αγγέλου σε ένα θεματικό δίσκο. Το εξώφυλλο πάντως έχει ενδιαφέρον, αφού έχει δημιουργηθεί από έναν αρκετά αμφιλεγόμενο καλλιτέχνη που έχει πλαστογραφίες (!) στο ενεργητικό του. Pas mal!

 Ομολογώ ότι ψιλοξαφνιάστηκα με τέτοια ονομασία και ίσως ξενέρωσα κιόλας, δε βιάστηκα καθόλου όμως να το ακούσω. Πρόσφατα το έχω στο μόνιμο playlist.  Γενικά έχει απόλυτα το δημιουργικό χαρακτήρα Enigma, το αποτύπωμα των συναισθημάτων δεν απουσιάζει σε καμία περίπτωση. Ο χρόνος μαζί του θα δείξει πόσο θα το γουστάρω τελικά. Κι ας ελπίσουμε ότι θα δούμε κάτι νεότερο γρηγορότερα. 

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

The Handmaid's Tale

Nolite te bastardes carborundorum
(Don't let the bastards grind you down)
 
 Η νέα τηλεοπτική σειρά που αναμένω, τον Απρίλη - Μάη που έρχεται θα αρχίσει η προβολή της. Σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Μαργκαρετ Άτγουντ, ενός δυστοπικού έργου κάπου εκεί στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Ολοκληρωτισμός, θεοκρατία, εξουσία και άνθρωποι κάποια βασικά σημεία του, ίσως να έχουμε λοιπόν ένα πιθανό διαμάντι αφού ο γενικός κανόνας λέει ότι έργα προερχόμενα από βιβλία λογοτεχνίας συνήθως είναι πετυχημένα, ας μη βιαζόμαστε όμως με εικασίες για το τελικό αποτέλεσμα.



 Για να δούμε λοιπόν αν θα αρέσει γενικά, πόσα επεισόδια θα έχει και αν θα συνεχίσει-γιατί όχι- και με δεύτερη περίοδο προβολής.